സ്വതവേ ഞാന്‍ രണ്ടു തരം മാനസികാവസ്ഥകള്‍ കാണിക്കുന്നുണ്ട്. ഒന്ന്, വളരെ ആത്മവിശ്വാസവും പ്രതികരണശേഷിയും പ്രകടിപ്പിക്കുന്ന തേജന്‍; രണ്ട്, ആത്മവിശ്വാസവും പ്രതികരണശേഷിയുംഇടിഞ്ഞ, നിറംകെട്ട നിസ്തേജന്‍ (മുനിഭാവം എന്ന് സുഹൃത്തുക്കളുടെ ഭാഷ്യം).
ഒരാഴ്ചയില്‍ത്തന്നെ ഇവ മാറി മാറി വരും. ആദ്യത്തെ അവസ്ഥയില്‍ എടുക്കുന്ന തീരുമാനങ്ങളും, ആരംഭിക്കുന്ന ചടുലനീക്കങ്ങളും നിസ്തേജാവസ്ഥയില്‍ എന്നെ കൊഞ്ഞണം കുത്തി കാണിക്കും, എന്നെത്തന്നെ വിശ്വാസമില്ലാതെയും, ആരംഭ ശൂരത്തങ്ങള്‍ക്ക് തുടര്‍നടപടികള്‍ഇല്ലാതെയും ഞാനുഴലും. നിസ്തേജാവസ്ഥയിലെ എന്‍റെ എഴുത്തുകളും ഭാഷ്യങ്ങളും നിറംകെട്ടതും നെറികെട്ടതും തന്നെ.
എന്‍റെ ഈയവസ്ഥാന്തരങ്ങള്‍ മനസ്സിലാവുന്ന തുല്യ ദു:ഖിതര്‍ ഉണ്ടോ ആവോ?
അല്ലെങ്കില്‍, തളത്തില്‍ ദിനേശന്‍ ചോദിച്ചതു പോലെ, ഇതൊരു രോഗമാണോ ഡോക്ടര്‍?
"എന്‍റെ കുടുംബം തെരുവില്‍ ഇറങ്ങേണ്ടുന്ന അവസ്ഥയില്‍ മാത്രമേ എനിക്കും സാമൂഹ്യവിപത്തുകള്‍ക്കെതിരെ പ്രതികരണശേഷി ഉണ്ടാവൂ എന്നും; നന്നായി ജീവിക്കാനോ, അതല്ലെങ്കില്‍ നന്നായി ഒടുങ്ങാനോ കെല്പില്ലാത്തവനായി സമൂഹം അല്ലെങ്കില്‍ ചരിത്രം എന്നെ നിര്‍വ്വചിക്കുന്ന അവസ്ഥ അതിവിദൂരതയിലല്ലാതെ ഞാന്‍ പ്രതീക്ഷിക്കുന്നു" എന്നും മറ്റും ഞാന്‍ ഒരു നിസ്തേജാവസ്ഥയില്‍ കുറിച്ചതോര്‍ക്കുന്നു - വെര്‍ജിനിയ വുള്‍ഫിന്‍റെ ചില കഥകള്‍ വായിക്കുന്ന സമയം തന്നെയായിരുന്നു അത് എന്നാണെന്‍റെയോര്‍മ്മ.
സാധാരണക്കാര്‍ ചിന്തിക്കാതെയും, ചിന്തിക്കുന്നവര്‍ പുറത്തു പറയാതെയും ഇരിക്കുന്ന ഒരു സത്യം വിളിച്ചു പറഞ്ഞ ആശ്വാസമുണ്ടായിരുന്നു, അന്ന്.
പക്ഷെ ഗൗരവമായി എഴുത്തുകളെയും ഭാഷ്യങ്ങളെയും കാണുന്ന കുറച്ചാളുകള്‍ ഉണ്ടെന്നും, എന്‍റെ എഴുത്തിലെ, ചിന്തയിലെ 'നെഗറ്റീവ് ഇടങ്ങള്‍' അവര്‍ കാണുന്നുണ്ടെന്നും ഇപ്പോള്‍ എനിക്ക് മനസ്സിലാക്കിത്തന്നിരിക്കുന്നത് എന്‍റെ ഒരു സുഹൃത്താണ്.
"നിസ്തേജാവസ്ഥയില്‍ ഇനി ഒന്നും തന്നെ പറയുവാനും എഴുതുവാനും പുറപ്പെടേണ്ട" എന്നും "തേജാവസ്ഥയില്‍ സാമൂഹ്യജീവിയാകണമെന്നും" ഹ്രസ്വ സംഭാഷണങ്ങള്‍ക്കിടയില്‍ ഓര്‍മിപ്പിച്ച സുഹൃത്തിന് നന്ദി.
(തേജാവസ്ഥ, നിസ്തേജാവസ്ഥ എന്നീ രണ്ടു പദങ്ങള്‍ മലയാളത്തില്‍ ഉണ്ടോ എന്നും, ഉണ്ടെങ്കില്‍ത്തന്നെ അവക്ക് ഞാന്‍ ഉദ്ദേശിക്കുന്ന അര്‍ഥങ്ങള്‍ തന്നെയാണോ എന്നും സംശയമുണ്ട്, ഇല്ലെങ്കില്‍, വായനക്കാര്‍ ക്ഷമിക്കട്ടെ, വേറെ വാക്കുകള്‍ ഒന്നും കിട്ടുന്നില്ല).
ഒരാഴ്ചയില്‍ത്തന്നെ ഇവ മാറി മാറി വരും. ആദ്യത്തെ അവസ്ഥയില്‍ എടുക്കുന്ന തീരുമാനങ്ങളും, ആരംഭിക്കുന്ന ചടുലനീക്കങ്ങളും നിസ്തേജാവസ്ഥയില്‍ എന്നെ കൊഞ്ഞണം കുത്തി കാണിക്കും, എന്നെത്തന്നെ വിശ്വാസമില്ലാതെയും, ആരംഭ ശൂരത്തങ്ങള്‍ക്ക് തുടര്‍നടപടികള്‍ഇല്ലാതെയും ഞാനുഴലും. നിസ്തേജാവസ്ഥയിലെ എന്‍റെ എഴുത്തുകളും ഭാഷ്യങ്ങളും നിറംകെട്ടതും നെറികെട്ടതും തന്നെ.
എന്‍റെ ഈയവസ്ഥാന്തരങ്ങള്‍ മനസ്സിലാവുന്ന തുല്യ ദു:ഖിതര്‍ ഉണ്ടോ ആവോ?
അല്ലെങ്കില്‍, തളത്തില്‍ ദിനേശന്‍ ചോദിച്ചതു പോലെ, ഇതൊരു രോഗമാണോ ഡോക്ടര്‍?
"എന്‍റെ കുടുംബം തെരുവില്‍ ഇറങ്ങേണ്ടുന്ന അവസ്ഥയില്‍ മാത്രമേ എനിക്കും സാമൂഹ്യവിപത്തുകള്‍ക്കെതിരെ പ്രതികരണശേഷി ഉണ്ടാവൂ എന്നും; നന്നായി ജീവിക്കാനോ, അതല്ലെങ്കില്‍ നന്നായി ഒടുങ്ങാനോ കെല്പില്ലാത്തവനായി സമൂഹം അല്ലെങ്കില്‍ ചരിത്രം എന്നെ നിര്‍വ്വചിക്കുന്ന അവസ്ഥ അതിവിദൂരതയിലല്ലാതെ ഞാന്‍ പ്രതീക്ഷിക്കുന്നു" എന്നും മറ്റും ഞാന്‍ ഒരു നിസ്തേജാവസ്ഥയില്‍ കുറിച്ചതോര്‍ക്കുന്നു - വെര്‍ജിനിയ വുള്‍ഫിന്‍റെ ചില കഥകള്‍ വായിക്കുന്ന സമയം തന്നെയായിരുന്നു അത് എന്നാണെന്‍റെയോര്‍മ്മ.
സാധാരണക്കാര്‍ ചിന്തിക്കാതെയും, ചിന്തിക്കുന്നവര്‍ പുറത്തു പറയാതെയും ഇരിക്കുന്ന ഒരു സത്യം വിളിച്ചു പറഞ്ഞ ആശ്വാസമുണ്ടായിരുന്നു, അന്ന്.
പക്ഷെ ഗൗരവമായി എഴുത്തുകളെയും ഭാഷ്യങ്ങളെയും കാണുന്ന കുറച്ചാളുകള്‍ ഉണ്ടെന്നും, എന്‍റെ എഴുത്തിലെ, ചിന്തയിലെ 'നെഗറ്റീവ് ഇടങ്ങള്‍' അവര്‍ കാണുന്നുണ്ടെന്നും ഇപ്പോള്‍ എനിക്ക് മനസ്സിലാക്കിത്തന്നിരിക്കുന്നത് എന്‍റെ ഒരു സുഹൃത്താണ്.
"നിസ്തേജാവസ്ഥയില്‍ ഇനി ഒന്നും തന്നെ പറയുവാനും എഴുതുവാനും പുറപ്പെടേണ്ട" എന്നും "തേജാവസ്ഥയില്‍ സാമൂഹ്യജീവിയാകണമെന്നും" ഹ്രസ്വ സംഭാഷണങ്ങള്‍ക്കിടയില്‍ ഓര്‍മിപ്പിച്ച സുഹൃത്തിന് നന്ദി.
(തേജാവസ്ഥ, നിസ്തേജാവസ്ഥ എന്നീ രണ്ടു പദങ്ങള്‍ മലയാളത്തില്‍ ഉണ്ടോ എന്നും, ഉണ്ടെങ്കില്‍ത്തന്നെ അവക്ക് ഞാന്‍ ഉദ്ദേശിക്കുന്ന അര്‍ഥങ്ങള്‍ തന്നെയാണോ എന്നും സംശയമുണ്ട്, ഇല്ലെങ്കില്‍, വായനക്കാര്‍ ക്ഷമിക്കട്ടെ, വേറെ വാക്കുകള്‍ ഒന്നും കിട്ടുന്നില്ല).
